Het is september en dus alweer een jaar geleden dat we wegreden uit Nederland. We herinneren ons de dag nog goed. Familie en vrienden zwaaiden ons uit. Met tranen in onze ogen reden we de straat uit. Wat is de tijd toch snel gegaan. Soms zo snel dat we bijna vergeten zijn wat we allemaal hebben gedaan. Het is dan ook extra leuk om na verloop van tijd via de website alle verhalen terug te lezen en de foto’s te bekijken. Ook de publicaties in magazine’s (zie: In de media) zijn een leuk aandenken voor later.
We hebben zoveel gezien, gedaan en zoveel gastvrije mensen ontmoet. Kennis gemaakt met verschillende culturen en vrienden gemaakt. Maar het was natuurlijk niet altijd even makkelijk. Sowieso was het wennen om in en vanuit de auto te leven met de Landrover als ons ’thuis’. Daarnaast was het wennen om 24 uur samen te zijn en in zo’n kleine ruimte ontstaan dan ook wel de nodige irritaties. Maar als je onderweg bent dan heb je ook alleen maar elkaar, dus in zekere zin groeien we nog meer naar elkaar toe.
Elk land waar we doorheen reisden was spannend. Het begint met de nodige voorbereiding en dan de grensovergang, waar het altijd maar afwachten is hoe die verloopt. Gaat alles goed, doen ze niet moeilijk, halen ze de auto niet overhoop? etc. Eenmaal in het ”nieuwe land” begint alles opnieuw. Andere taal, andere gebruiken, andere regels, ander verkeer, anders eten… Maar ook dingen als het regelen van een verzekering, kopen van een simkaart en het wisselen van geld wisselen dient te gebeuren in die eerste uurtjes in ons nieuwe gastland. Het duurt altijd even een paar dagen voordat we weer gewend zijn. Aan sommige dingen konden we echter helemaal niet wennen….
Zo waren we in Pakistan blij dat we na 10 dagen verlost waren van de politie-escorte (ook al waren ze bijzonder aardig & hulpvaardig), vonden we de Pakistaanse keuken niet geweldig en ook met de viezigheid om ons heen hadden we het snel gehad. Soms leek het wel of je op één grote vuilnisbelt leefde en kon ik (Jenn) toch ook niet wennen aan de mannenwereld waar je bijna geen vrouwen op straat ziet. Je voelt je dan toch niet helemaal op je gemak.
In India was het eigenlijk niet veel anders. Hier liepen gelukkig wel weer veel vrouwen op straat (in overwegend kleurrijke sari’s), maar ook India is geen schoon land te noemen. Dat komt mede doordat het zo overbevolkt is. In dit land kennen ze bovendien nauwelijks privacy, iets waar wij niet aan konden wennen. Zodra wij ’s ochtends de deur van de Laro opendeden, zaten zij zowat al met hun hoofden binnen. Kijken hoe jij je lenzen in doet en hoe je aan het poetsen bent wekte bij ons op den duur wel de nodige irritaties op. Van vuilnisbakken hadden ze ook niet echt gehoord, want ook hier (net als Iran en Pakistan) gooiden ze alles op de grond. Hele vuilniszakken en luiers verdwenen moeiteloos uit de auto en dat tijdens(!) het rijden. Als wij dan vol verbazing naar ze keken, keken ze met een glimlach naar je terug. Ook werd er veel gesmakt tijdens het eten, zodat wij soms spontaan onze eetlust verloren. Of ze roggelden regelmatig en spuugden die dan net voor je voeten op de grond. Vooral de vrouwen waren hier goed in.
Tja, en het verkeer. Een andere overlander zei eens: INDIA: I‘ll Never Drive It Again. Wij zijn het daar volkomen mee eens!
In Azië zijn ze er goed in om altijd ‘ja’ te zeggen en te glimlachen ook al begrijpen ze totaal niet wat je zegt. Dit is soms lastig bij het vragen van de weg of het doen van een aankoop, maar kan ook wel lachwekkend zijn. Zo kregen we bij een bestelling van een hamburger een broodje ham en bij een cheeseburger een broodje kaas of gewoon totaal iets anders geserveerd. Ach, je moet er maar om lachen anders maak je het jezelf erg lastig. Het verbaast ons niets meer en dus is het altijd een verrassing wat je krijgt.
Ondanks dit alles hebben we totaal geen spijt van onze beslissing om deze reis te maken. We hebben dan ook nog geen enkele keer heimwee gehad. Zolang familie en vrienden ons komen opzoeken hebben wij nog geen reden om terug naar Nederland te gaan!
Inmiddels zitten wij weer op Pulau Kapas in Maleisië en helpen wij Sylvia en Peter met het runnen van hun mooie resort Kapas Turtle Valley. En zoals het er nu naar uitziet zullen wij begin november onze LaRo naar Australie verschepen. Het plan is om dan van Perth via Adelaide naar Melbourne te rijden en daar dan weer een baan te zoeken. Want ja, er moeten ook weer wat geld in het laatje komen. Gelukkig hebben we ons working-holiday visum al op zak!
Off